Menu

o życiu

inbound7894836649036917786

Bądź tu i teraz

, , , , , 0

 

Tylko co to tak naprawdę oznacza? Przecież jestem. Pracuję, sprzątam, gotuję, idę, jadę, jem, kąpię się. Jestem.

Tylko ile z tych zadań wykonuję machinalnie? Czy pamiętam, co robiłam dziś rano? Wczoraj rano? Tydzień temu? Czy zwróciłam uwagę na to co zjadłam, jak się czułam po obudzeniu, jaka była pogoda?

Zdarza mi się nie pamiętać trasy przejechanej samochodem, zwłaszcza jeśli jest to stała trasa.

Czy wtedy jestem w tu i teraz?

 

Mam dla Ciebie, i siebie też propozycję, taki mały czelendż- zrób sobie kawę albo herbatę, albo ziółka i usiądź. Bez telewizora, radia telefonu. Możesz nastawić alarm na 5 minut, ale odstaw telefon poza zasięg ręki.

Usiądź i bądź.

 

Zobacz w jakim kubku jest Twój napój, poczuj smak, temperaturę. Zamknij oczy i zapytaj swoje ciało jak się ma. Zacznij od stóp, poruszaj nimi, poczuj czy jest im ciepło, czy zimno. Czy są zmęczone. Przeskanuj uwagą całe swoje ciało. Sprawdź czy siedzisz wygodnie. Czy plecy są wyprostowane. Sprawdź jak bardzo napięte są Twoje ramiona i szyja, spróbuj je rozluźnić. Rozluźnij szczękę. Poobserwuj swój oddech, wiesz jak oddychasz?

 

Bardzo ważne- nie oceniaj tego co czujesz. Nie karć się, że oddech za płytki a zęby znowu zaciśnięte i szkliwo się ściera. Pomyśl co byś powiedziała bliskiej osobie, gdyby zwierzyła Ci się ze swojego napięcia.

 

Otocz się opieką i miłością.

 

Zapraszam Cię na weekend podczas którego będziemy się odnajdywać w tu i teraz. Zatrzymywać chwile. Oddychać pełną piersią.

inbound8185558905974951178

Zmęczenie

, , , 0

Przeczytałam ten tekst w książce #nażyć się Marty Iwanowskiej Polkowskiej i zastygłam. Nigdy nie przeszło mi przez myśl, że zmęczenie mnie definiuje jako wartościową istotę, ale przecież tak jest!

 

Tu znowu kłaniają się slogany słyszane od zawsze „Bez pracy nie ma kołaczy” czy „Tylko ciężką pracą ludzie się bogacą” Nikt nigdy nie wspominał jak ważny jest odpoczynek i regeneracja. Zaopiekowanie się samą sobą. Trochę jak w samolocie – matka najpierw sobie zakłada maskę tlenową, dopiero potem dziecku. Mam wrażenie, że dla wielu kobiet to wyzwanie. Nie potrafimy stawiać siebie na pierwszym miejscu. Dopiero kiedy padamy na nos ze zmęczenia czujemy, że mamy prawo funkcjonować w świecie.

Bierzemy na siebie za dużo, czasem nie z własnej woli, czasem chcąc udowodnić, że przecież dam radę. Jesteśmy siłaczkami, wojowniczkami, i w sumie to nawet dumne z tego jesteśmy. Ogarniamy pracę zawodową, domową, dzieciową, pomagamy rodzicom, teściom i przyjaciółce w potrzebie. Otoczenie widząc jak cudownie sobie radzimy dorzuca nam kolejny kamyczek, kolejny obowiązek, no bo przecież damy radę. Zaciskamy zęby i dajemy. Do czasu.

Ceną jest depresja, wrzody, choroby autoimmunologiczne, czasem nowotwory. Ceną jest nieustanne napięcie w ciele. Płytki oddech. Zamrożenie emocji.

Wiem o tym z własnego doświadczenia. Nie ominęła mnie depresja, był i nowotwór. Idiopatyczna pokrzywka. Mięśnie spięte tak mocno, że wydają się być z kamienia.

Przyszedł czas na powiedzenie sobie- jesteś wartościowa nawet wtedy, gdy odpoczywasz. Idziesz na masaż, czytasz książkę, oglądasz film. Jesteś wartościowa nawet gdy kurz leży na szafkach, a podłoga nie lśni czystością. Zwłaszcza, gdy masz dzieci lub zwierzęta. Lub to i to. I kogoś kto wchodzi w butach do świeżo umytej kuchni, lekceważąc Twoja pracę.

To jest na pewno coś, co mnie mocno boli, bo moja praca i wysiłki długo były lekceważone. Wydawało mi się, że jeśli będę robić więcej to zostanie to dostrzeżone, docenione. Oczywiście, że tak się nie stało. Kamyczki były dorzucane, aż waga mojego plecaka osiągnęła punkt krytyczny. Gdy zaczęłam się pozbywać nadbagażu usłyszałam, że jestem egoistką. Troska o siebie nie jest egoizmem. Jest podstawowym prawem człowieka.

Kocham moją pracę i daję w niej z siebie dużo, ale uczę się nie dawać wszystkiego, w sensie sił fizycznych, bo akurat na głowę moja praca robi mi wyjątkowo dobrze, w tej kwestii jest wymiana energii, a czasem jestem wampirem i biorę ile mogę 😉

Dziękuję Wam za to 💙

 

inbound6725014937077950838

Bądź dobrej myśli, po co być złej?

, , , 0

Wracają do mnie te słowa Stanisława Lema nieustannie. Są totalnie sprzeczne z tym, co mam wdrukowane od dziecka. Czarnowidztwo dostałam w genach, w traumach przekazywanych pokoleniowo. Jest drugą naturą. Długo było pierwszą i dominującą.
„Nie ciesz się tak bo zaraz będziesz płakać”
„Nie mów o swoich planach bo zapeszysz”
„Indyk myślał o niedzieli, a w sobotę łeb mu ścięli”
„Nie ciesz się na zapas”
Wizualizacja wszystkich możliwych zagrożeń i opcji niepowodzeń była, czasami wciąż jest, automatyczna.
Moi dziadkowie przeżyli dwie wojny, moi rodzice jedną, potem niełatwe czasy komuny. Dla nich przewidywanie zagrożeń było często warunkiem przetrwania, w dosłownym znaczeniu.
Długo wydawało mi się, że wymyślając czarne scenariusze oswajam potencjalne nieszczęście. No a jak się trafi szczęście to lepiej przecież się miło rozczarować. A że częściej trafiają się nieszczęścia – no cóż, takie jest życie. A ja mam pecha, i w ogóle jestem biedna i nieszczęśliwa, i mogę sobie popłakać i się poużalać nad sobą.
Ten sposób myślenia doprowadził mnie aż do depresji.
Karmiłam swój żal, wszystkie braki i lęki. Wręcz je tuczyłam.
Od kilku lat odchudzam je intensywnie. Może kiedyś padną z głodu, może nie. Były przecież ze mną ponad 40 lat.
Robię plany. A nawet mówię o nich na głos. Zamykam oczy i wyobrażam sobie najlepsze wersje realizacji tychże planów. Oczywiście te złe się pchają również. Nie wypieram ich, oglądam je i staram się zobaczyć na ile są racjonalne. Nie łudzę się, że teraz tylko dobro mnie będzie spotykać, płatki róż będą mi sypane pod stopy gdziekolwiek nie pójdę.
Wiem natomiast, że wiara w swoje siły i powodzenie przedsięwzięcia ma moc. Myślenie o tym co dobre ma moc. Wdzięczność za to co jest ma moc.
Otwartość na świat, na to co nowe i nieznane również ma moc.
Tworzę plany, ale nie przywiązuję się do jednej jedynej drogi ich realizacji. Przecież nie wiem co wydarzy się jutro. Kogo spotkam. Co mnie zainspiruje.
Jestem dobrej myśli. Po co być złej?

inbound1867559211159892479

Wdzięczność

, , , 0

Kasia Nosowska powiedziała kiedyś, że w momencie gdy jej życie totalnie się rozpadło na każdym polu, zaczęła szukać w głowie i sercu za co może być wdzięczna. I wyszło jej, że ma psy, które kocha, i które kochają ją. I za nie dziękuje. To był pierwszy krok do wyjścia z mroku.

 

Do mnie praktyka wdzieczności przyszła kilka lat temu. Nie że pewnego dnia postanowiłam – od teraz będę wdzięczna, to przyszło jakoś naturalnie. Może mózg nie chciał się do końca poddać depresji i w ten sposób się bronił?

Zaczęłam wyszukiwać powody do wdzięczności. Czasem małe, czasem większe. Czasem bez problemu, częściej trochę na siłę.

 

Z czasem okazało się, że mam coraz więcej powodów do wdzięczności. I ta wdzięczność napełnia mnie ciepłem i radością. Niezwykle silną energią. Czyli sama sobie dobrze mogę zrobić 😏

 

Niezmiennie jestem wdzięczna za ludzi, którzy pojawiają się na mojej drodze. Za to wszystko, co od nich otrzymuję. Za każde wsparcie, przyjaźń, sympatię, ale też za każdą lekcję jaka mi się przytrafia. Staram się wyciągać wnioski i odrabiać zadanie domowe 😏

 

Jestem wdzięczna za to, że mogę robić to co kocham. Za to, że moja pasja jest moją pracą, dzięki temu z przyjemnością do niej chodzę, a raczej jeżdżę. I nie muszę wstawać w środku nocy, bo jestem sową, poranne wstawanie mnie boli 😉

 

Jestem wdzięczna gdy mogę rano niespiesznie zjeść śniadanie i wypić kawę. Lubię leniwe poranki. Z kotami wokół mnie. Za które też jestem wdzięczna ❤️

 

Jestem wdzięczna za to, że weszłam na drogę samorozwoju. Dałam sobie szansę wyjścia z koła niemocy. Za to, że przestałam oczekiwać na lepsze jutro. Na to, że świat coś mi da. Za to, że zrozumiałam czego potrzebuje moje wewnetrzne dziecko.

Jestem wdzięczna za słońce które daje mi energię.

 

Mogłabym tak jeszcze długo.

A Ty? Zamknij oczy i znajdź pięć powodów do wdzięczności. Poczuj tę wdzięczność, poczuj jej wibrację w Twoim sercu. Może nie uda się za pierwszym razem, daj sobie czas. Ale nie ustawaj w praktyce wdzięczności ❤️

 

 

img_7449.jpg

Podsumowanie

, , , , 0

Wdzięczność.

To słowo określa mój stosunek do mijającego roku. To był całkiem niezły rok 😏

Było trochę łez, ale była też nauka radzenia sobie z trudnościami. Nie ma złych emocji, to my nadajemy im barwę poprzez nasze reakcje. O ile moje życie stało się piękniejsze odkąd stosuję tę zasadę.

Ten rok to z pewnością rok nowych znajomości. Czasem chwilowych, czasem trwalszych. Do znudzenia powtarzam, że mam szczęście do cudownych ludzi, ten rok potwierdził to w 300 procentach. Dziękuję, że jesteście, wspieracie, czasem kopiecie w tyłek, mam tendencję do jutrania więc kopniaki się przydają, by przypomnieć mi, iż życie jest tu i teraz. Dziękuję za wspólny śmiech, rozmowy, praktykę jogi, masaże. Za pozwolenie wypłakania się w ostatnią czystą koszulkę. Za pomoc w uwolnieniu tego, co siedziało głęboko ukryte, i truło od środka.

Był to też rok nauki, nauki na wielu płaszczyznach. Nauki nowych technik masażowych, nauki jak korzystać z energii, by się mnożyła a nie dzieliła. Nauki, że czasem jednak trzeba iść do lekarza, a nie hodować sobie obcego w kręgosłupie 😏 Nauki oswajania z myślą, że nic nie trwa wiecznie. I że gdy ja odejdę swiat będzie sobie trwał nadal.

Nauki, że złamane serce potrafi bić nadal. Że szczęście mogę znaleźć tylko w sobie, nikt mi go nie przyniesie zapakowanego w piękny papier.

Nauki jak zrobić mydełko i świeczkę 😏

Nauki że mniej znaczy więcej, że im bardziej się napinam tym mniej osiągam. Że otwarte serce i głowa przyciągają dobro. Że jestem dość. A jeśli dla kogoś nie jestem dość, to jego problem, nie mój. Wciąż uczę się jak nie być miłą, grzeczną dziewczynką.

Nauczyłam się co to ghosting, i że nie warto walczyć za wszelką cenę. I nie można chcieć za dwoje. I tu wraca nauka poczucia, że jestem dość.

Niech Nowy Rok będzie równie dobry. Będzie trudny, to już wiem. Ale wiem też, że mam moc by się nie poddać.

By jak najwiecej chcieć a nie musieć.

By wybierać bycie szczęśliwą. Tu i teraz.

I tego też Wam życzę. Celebrujmy to co piękne, szkoda energii na to co niefajne.

Miejmy dystans do samych siebie i do zdarzeń wokół. Szukajmy w drugim człowieku zalet a nie wad. Nie zamartwiajmy się na zapas. Lepiej wyolbrzymiać szczęście niż problemy.

img_6048.jpg

Dzieje się

, , , , 0

Intensywny ten ostatni czas, tak intensywny, że znowu zapomniałam o pisaniu tutaj. Chyba muszę sobie ustawić w przypominajkach- napisać jeden post tygodniowo 😏

Niedługo mój czas zapewne zwolni, za tydzień zgłaszam się do szpitala, oddaję się w ręce neurochirurga, który usunie nerwiaka zatruwającego mi życie i wgryzającego się w mój rdzeń kręgowy. Nie mogę się już doczekać tej chwili. Zakończę wtedy oralne kontakty z opioidami. Z gamy używek zdecydowanie wolę wino 🍷

Szukałam pomysłu coby tu robić, gdy nie będę mogła masować ani jogować, i ktoś mi podpowiedział tworzenie mydeł. Z początku nieufnie obwąchiwałam ten temat, aż postanowiłam spróbować, i wsiąkłam na całego.

Na razie zgłębiam tajniki mydeł glicerynowych, ale te robione na zimno również mnie kuszą, i szampony w kostkach, peelingi, mydła w kremie, no i świeczki też. Plany są szerokie 😁

Kto mnie zna wie, że nie lubię nudy, i trudno mi usiedzieć na tyłku, po operacji tym bardziej będzie ciężko gdyż okolice kości krzyżowej będą cięte 😏

Tak więc bawię się z różnymi bazami glicerynowymi, olejkami zapachowymi, barwnikami, kształtami. Stoję godzinami w kuchni i mieszam, podgrzewam, schładzam. Bardzo dużo radości mi to daje.

Muszę przyznać, że do tej pory moim ulubionym mydłem było pewne znane na literę D, teraz z przyjemnością używam własnych wytworów i moja bardzo sucha skóra jest całkiem zadowolona. A skoro ona to i ja. Zwłaszcza, że ona nie dość, że sucha to i alergiami nie gardzi, pokrzywka mnie prześladuje od lat.

Cieszę się, gdy Wam również podobają się moje mydełka, ich wygląd i jakość.

Tu na mojej stronie niedługo powstanie galeria z dostępnymi mydłami, zawsze możecie też do mnie napisać i zamówić jakieś konkretne mydełko, z radością spełniam mydlane marzenia 😁

img_5828.jpg

Smutek we krwi

, , , 2

„Wszyscy mówią mi-kiedyś przyjdą lepsze dni, ktoś na dobre zmieni mnie, czekam na ten dzień”

Tak śpiewa Ania Dąbrowska.

Ja już wiem, że samo nic nie przyjdzie, i nikt mnie nie zmieni. Nikt nie podaruje mi szczęścia w prezencie. Tylko ja mogę to zrobić.

Żyję w pakiecie z depresją od kilku lat. Różne fazy tejże zaliczyłam. Ona nigdy nie odchodzi, zawsze czai się w zakamarkach duszy, czeka na słabszy moment. Wtedy otula mnie szczelnie, paraliżuje. Podpowiada,że już nic dobrego mnie nie czeka. Że nic nie ma sensu i po co wstawać z łóżka.

Na szczęście jak do tej pory zawsze znalazł się powód by wstać. A nawet sześć czteronożnych powodów czekających na śniadanie 😏

A tak serio znaleźli się bliscy, którzy, gdy było trzeba, zagonili mnie do psychiatry. Nie pozwolili mi zakopać się w mule. Powtórzę to po raz milion sześćsetny-mam szczęście do ludzi.

Biorę leki, pracuję nad sobą. Znam mechanizmy. A i tak od czasu do czasu smutek wraca. Wiem, że będzie ze mną już zawsze. Pytanie, czy pozwolę mu rządzić moim życiem. Czasem myślę, że tak łatwo byłoby się poddać…

Ja wciąż walczę. Szukam nowych możliwości, inspiracji. Opcji rozwoju. Pojawiają się nowe pomysły. Oczywiście pojawia się również milion wątpliwości i przekonanie, że na pewno się nie uda. I znowu walczę, o wiarę, że może jednak światełko w tunelu to nie pośpieszny do Mławy.

Nikt mi nie przyniesie szczęścia opakowanego w piękny papier i przewiązanego kokardką. A szkoda… choć może gdy sama o nie zawalczę będzie bardziej moje? 🤔

img_0266-1

Królewicz

, , , 0

Kilka prawd o sobie ostatnio odkryłam… czasem mało fajnych.

Między innymi tę, że pozwoliłam koronowanemu wirusowi skopać własny tyłek. Bezobjawowo. W sensie, że zabrał mi wiarę i energię. I zaczęłam myśleć, że wszystko to jego wina i nic się nie da zrobić, i wszystko jest beznadziejne, a najbardziej ja. I będę sobie siedzieć w kąciku i cicho płakać. Bo ja z epoki gdy „Siedź w kącie a znajdą Cię” było motywem przewodnim wychowywania dzieci. Bo dzieci miały być ciche i bezwonne, żeby nie przeszkadzać.

Dla mnie wciąż reklamowanie się i mówienie, że jestem w czymś dobra to ogromne wyzwanie. Bo a nóż widelec ktoś powie-sprawdzam, i okaże się, że ja tylko udaję. A jak będę siedzieć w kąciku to mnie nikt nie sprawdzi. No i koło się nakręca.

Na szczęście mam koło siebie ludzi którzy mnie, czasami siłą, z tego kąta wyciągają i mówią-weź się do roboty. Dasz radę. Jesteś dobra. You are good enough. Masz tę moc.

I to jest właśnie moment, kiedy zaczynam powoli wypełzać do świata. I zaczynam myśleć, że się nie dam królewiczowi więcej kopać. I sama też przestanę się biczować a zacznę chwalić. I walczyć. W tym pozytywnym sensie. Nie przeciw tylko o siebie.

I będę pisać o tym, że uczę jogi, czasem nawet w obcym języku, i robię świetne masaże, i mam ręce które leczą, i wiem, że nie należy zaczynać zdania od I 😜

Ogłaszam powrót wojowniczki 😁

IMG_20200418_200627

Jak żyć…

, , , , , , , 0

Myślę, że to pytanie towarzyszy nam na codzień, ale szczególnie często zadajemy je sobie teraz, w trakcie trwania pandemii.

Nie wiemy komu wierzyć, mnożą się teorie spiskowe, nasz rząd daje doopy na każdym polu, nikt nie wie co będzie jutro.

Szczerze mówiąc nie wiem kiedy zleciał ten miesiąc. Przeleciał przez palce. Myślę, że nie tylko mnie, wielu osobom, które utknęły w domu, nie mogąc pracować. Bo ani to urlop, ani chorobowe, takie nie wiadomo co.

Myślę, że nie ma sensu sobie wyrzucać, że zmarnowaliśmy ten czas. Widać to było nam potrzebne. Pamiętam, w poniedziałek 9 marca marudziłam, jaka jestem zmęczona, od dawna bez urlopu, ciało i umysł wolało o odpoczynek. W piątek byłam bez pracy. Fakt, że w miarę szybko ogarnęłam temat jogi on line, ale to tylko 1.5 godziny dziennie. Co z resztą dnia??? Wcześniej pracowałam naprawdę sporo, do tego dojazdy, bywało że cały dzień byłam poza domem. A teraz stagnacja.

Dałam sobie kompletnie na luz. Cały dzień w dresie, bez makijażu, bez stanika, bo mój fizjoterapeuta cały czas mi powtarza, że ciasne biustonosze to morderstwo na powięzi i mięśniach. Nogi goliłam raz w tygodniu, bo po co częściej 😂

No i zaczęłam piec ciasta, bo miałam na to czas 😁 efekt wiadomy, doopa urosła. Nie sprzątałam jakoś szczególnie, to nie jest mój ulubiony sport 😉 Nie uczyłam się angielskiego, mimo że miałam plan robić to przez dwie godziny w tygodniu. Scrollowałam fb zdecydowanie zbyt często i długo.

Są też plusy. Odpoczęła głowa i ciało. Stałam się bardziej kreatywna w praktyce jogi. Oglądam innych nauczycieli, czytam, przede wszystkim słucham siebie. Czasami ciało samo podpowiada nowe sekwencje, nowe rozwiązania, doświadczenia.

Teraz jakoś poczułam, że trzeba by się ogarnąć, coby się w drzwiach potem zmieścić. Przestałam piec ciasta, ograniczam słodycze, więcej się ruszam. Wczoraj nieco popchnięta przez bliską duszę pomalowałam paznokcie 😉 od jutra zaczynam lekcje angielskiego.

Cały czas staram się wierzyć, że będzie dobrze. Mimo wszystko. Mimo, że na tak wiele rzeczy nie mamy teraz wpływu. Dzieją się obok. Ale mój dół tego nie zmieni, zmieni tylko jakość mojego życia. Mam to szczęście, że mieszkam w domu z ogrodem, mam gdzie wyjść. Moja skóra już jest opalona, kocham słońce. Teraz też siedzę za domem, w słoneczku.

Plusem jest też zacieśnienie kilku znajomości, rozmowy online, video chaty czy jak to zwał. A to ludzie są dla mnie najważniejsi.

Od kilku dni nosiłam się z zamiarem napisania tego, oczywiście w trakcie podróży z mózgu do klawiatury mnóstwo rzeczy mi umknęło, albo nie udało mi się tego ubrać w odpowiednie słowa 🙈

Bądź dobrej myśli, bo po co być złej ❤️

Lem miał rację.

tęcza

Czy można zmienić świat?

, , , , , , , , , 0

„Aby zło zatriumfowało,wystarczy, by dobry człowiek niczego nie robił” Edmund Burke

Dziś mało jogicznie. Chociaż…

Ahimsa czyli niekrzywdzenie jest częścią filozofii jogi. Bardzo mi bliską częścią.

I ja wiem że świat jest zły, polityka brudna a jednostka niewiele może.

Naiwnie jednak wierzę że jednak mogę dużo. Mogę zmienić kawałek świata wokół mnie. A nawet cały świat kota którego przygranę.

Mogę dawać dobrą energię ludziom wokół mnie. Oczywiście, jeśli znajdę ją w sobie, dlatego codziennie wnikliwie jej szukam

I chętnie pobieram od innych, bo z dobrą energią jest tak że się mnoży przez dzielenie.

Czasem jednak trzeba powiedzieć NIE.

I ja to NIE otwarcie mówię gdy widzę agresję i nietolerancję. Oczywiście, że każdy może mieć swoje poglądy, dobra jestem i pozwalam na to. A co.

czy można zmienić świat
Poglądy jednak poglądami, nie oznaczają prawa do naruszania nietykalności. Duchowej, osobistej.

Tak mi się w życiu trafiło, iż od dłuższego czasu osoby ze środowiska LGBT w nim są. Jak stwierdził jeden z bliskich mi człowieków, właśnie z tej grupy, „przyciągam patologię”.

Uchachaliśmy się z tego oboje. Bo patologia to jak mąż bije żonę, albo żona szantażuje emocjonalnie męża dziećmi na przykład. Albo księża molestują nieletnich. Jeżeli natomiast facet kocha faceta to jest miłość. Jeżeli kobieta czuje się mężczyzną to jest dramat, ale także hmmm…  Problem do rozwiązania? W sensie korekcji płci, nie mózgu.

Cieszę się, że moi synowie będący w tzw trudnym nastoletnim wieku uważają, że człowiek to jest człowiek, i dopiero jego czyny określają jakim jest człowiekiem.

Nie zgadzam się na bicie ludzi za to że ich seksualność wymyka się z ogólnie przyjętych ram. Nie wierzę w boga, który by nawoływał do dręczenia ich. Jeżeli bóg jest stwórcą wszystkiego to również nas, ludzi. Z naszymi ułomnościami i z naszymi zaletami. Tylko ja niekoniecznie wierzę w boga. Dlatego nie używam wielkiej litery. Nie uznaję prawd jedynych i jedynie słusznych.

Wierzę w człowieczeństwo.  W porozumienie.

Moja dusza jest tęczowa, nic na to nie poradzę. Co więcej, dobrze mi z tym 😉

Load More