Menu

szczęście

img_7449.jpg

Podsumowanie

, , , , 0

Wdzięczność.

To słowo określa mój stosunek do mijającego roku. To był całkiem niezły rok 😏

Było trochę łez, ale była też nauka radzenia sobie z trudnościami. Nie ma złych emocji, to my nadajemy im barwę poprzez nasze reakcje. O ile moje życie stało się piękniejsze odkąd stosuję tę zasadę.

Ten rok to z pewnością rok nowych znajomości. Czasem chwilowych, czasem trwalszych. Do znudzenia powtarzam, że mam szczęście do cudownych ludzi, ten rok potwierdził to w 300 procentach. Dziękuję, że jesteście, wspieracie, czasem kopiecie w tyłek, mam tendencję do jutrania więc kopniaki się przydają, by przypomnieć mi, iż życie jest tu i teraz. Dziękuję za wspólny śmiech, rozmowy, praktykę jogi, masaże. Za pozwolenie wypłakania się w ostatnią czystą koszulkę. Za pomoc w uwolnieniu tego, co siedziało głęboko ukryte, i truło od środka.

Był to też rok nauki, nauki na wielu płaszczyznach. Nauki nowych technik masażowych, nauki jak korzystać z energii, by się mnożyła a nie dzieliła. Nauki, że czasem jednak trzeba iść do lekarza, a nie hodować sobie obcego w kręgosłupie 😏 Nauki oswajania z myślą, że nic nie trwa wiecznie. I że gdy ja odejdę swiat będzie sobie trwał nadal.

Nauki, że złamane serce potrafi bić nadal. Że szczęście mogę znaleźć tylko w sobie, nikt mi go nie przyniesie zapakowanego w piękny papier.

Nauki jak zrobić mydełko i świeczkę 😏

Nauki że mniej znaczy więcej, że im bardziej się napinam tym mniej osiągam. Że otwarte serce i głowa przyciągają dobro. Że jestem dość. A jeśli dla kogoś nie jestem dość, to jego problem, nie mój. Wciąż uczę się jak nie być miłą, grzeczną dziewczynką.

Nauczyłam się co to ghosting, i że nie warto walczyć za wszelką cenę. I nie można chcieć za dwoje. I tu wraca nauka poczucia, że jestem dość.

Niech Nowy Rok będzie równie dobry. Będzie trudny, to już wiem. Ale wiem też, że mam moc by się nie poddać.

By jak najwiecej chcieć a nie musieć.

By wybierać bycie szczęśliwą. Tu i teraz.

I tego też Wam życzę. Celebrujmy to co piękne, szkoda energii na to co niefajne.

Miejmy dystans do samych siebie i do zdarzeń wokół. Szukajmy w drugim człowieku zalet a nie wad. Nie zamartwiajmy się na zapas. Lepiej wyolbrzymiać szczęście niż problemy.

img_5828.jpg

Smutek we krwi

, , , 2

„Wszyscy mówią mi-kiedyś przyjdą lepsze dni, ktoś na dobre zmieni mnie, czekam na ten dzień”

Tak śpiewa Ania Dąbrowska.

Ja już wiem, że samo nic nie przyjdzie, i nikt mnie nie zmieni. Nikt nie podaruje mi szczęścia w prezencie. Tylko ja mogę to zrobić.

Żyję w pakiecie z depresją od kilku lat. Różne fazy tejże zaliczyłam. Ona nigdy nie odchodzi, zawsze czai się w zakamarkach duszy, czeka na słabszy moment. Wtedy otula mnie szczelnie, paraliżuje. Podpowiada,że już nic dobrego mnie nie czeka. Że nic nie ma sensu i po co wstawać z łóżka.

Na szczęście jak do tej pory zawsze znalazł się powód by wstać. A nawet sześć czteronożnych powodów czekających na śniadanie 😏

A tak serio znaleźli się bliscy, którzy, gdy było trzeba, zagonili mnie do psychiatry. Nie pozwolili mi zakopać się w mule. Powtórzę to po raz milion sześćsetny-mam szczęście do ludzi.

Biorę leki, pracuję nad sobą. Znam mechanizmy. A i tak od czasu do czasu smutek wraca. Wiem, że będzie ze mną już zawsze. Pytanie, czy pozwolę mu rządzić moim życiem. Czasem myślę, że tak łatwo byłoby się poddać…

Ja wciąż walczę. Szukam nowych możliwości, inspiracji. Opcji rozwoju. Pojawiają się nowe pomysły. Oczywiście pojawia się również milion wątpliwości i przekonanie, że na pewno się nie uda. I znowu walczę, o wiarę, że może jednak światełko w tunelu to nie pośpieszny do Mławy.

Nikt mi nie przyniesie szczęścia opakowanego w piękny papier i przewiązanego kokardką. A szkoda… choć może gdy sama o nie zawalczę będzie bardziej moje? 🤔

received_1526654927507892

Joga w czasie zarazy

, , , , , 0

Obyś żył w ciekawych czasach…

Urodziłam się w połowie lat siedemdziesiątych. Pamiętam puste sklepy, kolejki kartki, stan wojenny, Czarnobyl. Upadek komuny i Solidarność. Isaurę i bójki Alexis z Crystal.

Nigdy przez myśl mi nie przeszło, że przeżyję pandemię wirusa, że doczekam, aż świat się zatrzyma. A jednak. Wirus z koroną w herbie zamknął nas w domach, często odebrał pracę i dochód. A przede wszystkim odebrał spokój. Jednocześnie pokazał, że w sytuacji kryzysowej jesteśmy silni i potrafimy działać razem. Po raz kolejny Polacy okazują moc gdy trzeba.

Dla mnie to wyzwanie, jestem nomadą, uwielbiam się przemieszczać, i kocham spotkania z ludźmi. Pracuję z ludźmi. A teraz pozostaje mi mówienie do telefonu gdy transmituję jogę on-line 😂

To zdecydowanie nie to samo. Na szczęście jednak po zajęciach otrzymuję wiele ciepłych słów, piszecie do mnie, i to jest naprawdę dla mnie bardzo ważne. Tak naprawdę cały czas się uczę tej nowej formuły, od dawna myślałam o kanale na YT, może teraz to zrealizuję. Cały czas dokupuję sprzęt, powoli zamieniam dom w studio nagraniowe 😂

Ważne jest to, że mam zajęcie, coś robię. Bezczynność byłaby dla mnie straszna. Szukam dla siebie nowych wyzwań 🙂

Staram się zachowywać optymizm. Szukam małych powodów do radości. One są wokół nas. Mam czas na spacery z psem. Gotowanie. Powolne poranki. Jutro na video chacie piję kawę z przyjaciółką.

Kocham internet. Możliwości jakie daje. Dla mnie niezwykle ważny jest kontakt z ludźmi, rozmowy. W momencie, gdy nie możemy się spotkać, dzięki komunikatorom wciąż możemy ze sobą rozmawiać. Zachęcam Was do tego. Nie zamykajcie się ze swoim strachem w czterech ścianach. Rozmawiajcie, piszcie do siebie. Twórzcie grupy pozytywnych ludzi na fb lub messengerze, problem przegadany, obśmiany lub ojojany często staje się mniejszy, łatwiejszy do udźwignięcia.

Głęboko wierzę w to, że ludzie są dobrzy. W większości. I to nasze nastawienie decyduje o tym jakich do siebie przyciągamy.

A teraz już pójdę spać. Albo obejrzeć coś na Netflixie 😁

wybór - chcesz być szczęśliwy - to bądź

Wybór

, , , 0

Chcesz być szczęśliwy – to bądź!

Trafiłam kiedyś na takiego mema, teraz oczywiście że nie mogę go znaleźć w meandrach internetu. Ale o sens chodzi, nie o rysunek.
Gdy to przeczytałam pierwszy raz byłam już na drodze do opuszczenia krainy pesymistów. Bo ja od urodzenia ze smutkiem we krwi, szklanka zawsze pusta a trawa u sąsiada bardziej zielona. Ja jestem jeszcze z pokolenia którego mottem było „Siedź w kącie a znajdą cię”, z pokolenia gdy nikt nie skupiał się na budowaniu własnej wartości u dzieci czy młodzieży. A ja byłam baardzo nieśmiałym dzieckiem. Gdzieś we mnie siedziało prawo Murphiego, choć nikt wtedy o Murphim nie słyszał.

NA PEWNO SIĘ NIE UDA.

Parę lat mi zajęło czekanie na lepsze jutro. Na to że będę szczęśliwa gdy schudnę, gdy zapuszczę włosy, gdy skrócę włosy, gdy gdy gdy.
Jak wiemy gdy nie nadchodzi nigdy więc tarzałam się w wewnętrznym niedostatku. Chyba w okolicach 40ki pomyślałam że głupio dalej czekać. To też czas gdy joga zaczęła być coraz ważniejsza w moim życiu, z nią przyszła praca nad sobą, nad tym co w głowie.
Dojrzałam do tego żeby wybrać bycie szczęśliwą.
To nie oznacza tego że żyję sobie jak kolorowy ptak bez zmartwień i trosk. One wiadomo że wciąż obecne, czasem mniejsze, czasem większe. Czasem odbierają oddech. Ale każdy dzień to nowe możliwości. Nowa nadzieja.
Wciąż we mnie żyją dawne lęki. Dawne przekonanie że się nie uda. Że nie jestem dość dobra.
Ale sama sobie powtarzam że jeśli nie spróbuję, nie dowiem się. Jeśli się nie uda to trudno. Porażka mnie nie wartościuje. Sukces również nie.
Największą wartością dla mnie są ludzie wokół mnie. Ich przyjaźń. Dobra energia kierowana w moim kierunku. Wsparcie. To jest bezcenne.
Szczęście jednak można znaleźć tylko w sobie, po odsączeniu smutku z krwi. Albo po zaakceptowaniu tego że on jest. Niech będzie, jest potrzebny, jak sól dla podkreślenia smaku karmelu 😉